Irena Kwiatkowska urodziła się 17 września 1912 roku w Warszawie. W tym samym mieście uczęszczała do żeńskiego Gimnazjum im. Klementyny Hoffmanowej, które po wielu latach w 1999 roku odwiedziła z okazji 125-lecia szkoły. Już od najmłodszych lat swoje życie wiązała z aktorstwem, co było powodem studiowania na Wydziale Aktorskim Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej.

Tak wspomina początki swojej scenicznej drogi na lekcji historii w gimnazjum:

„Wystąpiłam po raz pierwszy na estradzie. W dniu tym obchodziłyśmy rocznicę wypędzenia Niemców z Polski. Czytałam, a właściwie deklamowałam „Jak Marysia Niemca rozbroiła”. Lecz dlaczego to ja, a nie inna deklamowała? Pewnego razu p. Jagminowa kazała opowiedzieć mi lekcję zadaną. Zaczęłam opowiadać z gestami, wykrzykami, mimiką… Bardzo się to opowiadanie podobało klasie, która śmiała się do rozpuku, a także i p. Jagminowej. Opowiadała potem wszystkim nauczycielom i nam – a że przyszła sposobność, więc mnie protegowała. Czytałam wspaniale, z mimiką nie mimiką, za to dostałam brawo! Nie powstydziłaby się żadna artystka takiego. Deklamowałam to klasom młodszym i starszym. Dostałam na pamiątkę zakładkę do książki, bardzo ładną.”

Irena Kwiatkowska miała wtedy 15 lat, a jej talent został już dostrzeżony przez innych:

„Wczoraj były imieniny p. przełożonej, wytańczyłam się, wybawiłam, wybrykałam… I oto wpadam zdyszana na korytarz, a Słodówna Zosia mię zatrzymuje i mówi: „Wiesz, rozmawiałam teraz z jedną dziewczyną z 7-ej klasy, która mi powiedziała, że pani Jagminowa mówiła dziewczynkom w różnych klasach: »Zobaczycie, że Kwiatkowska to będzie kiedyś artystką, jakie ona ma zdolności do tego!«”. I w ogóle słyszałam, że p. Jagminowa „chce mię wychować na artystkę” (słowa Zosi Słód.]. Jabym tak chciała?! Zbieram sobie wszystkie fotografie artystek kinowych i filmowych i uczę się robić takie same miny.”

W 1934, a więc rok przed ukończeniem studiów, wygrała konkurs na recytację wiersza dla dzieci pt. „Bajka o koguciku i kurce”, (warto wspomnieć, że nie był to jedyny konkurs, jaki pani Irena wygrała w tamtym okresie). Jej talent dostrzeżono prędko i tym sposobem nawiązała współpracę z Polskim Radiem. Zadebiutowała w teatrze Cyrulik Warszawski, a w międzyczasie, do momentu wybuchu II wojny światowej, miała możliwość zagrania w teatrach: Powszechnym w Warszawie, Nowym w Poznaniu oraz Polskim w Katowicach.

Niestety rozkwit kariery pani Ireny przerwała wojna. Nie mniej, dalej grała w teatrze, tyle że w powstańczym w szpitalach oraz piwnicach. Co więcej, była żołnierzem AK, a także pracowała w kuchni ZASP-u. Po zakończeniu wojny, kiedy to świat powolutku wracał do normalnego funkcjonowania, pani Kwiatkowska wyjechała do Krakowa, gdzie zaczęła występować w pierwszym powojennym kabarecie Siedem Kotów. Teksty dla Kwiatkowskiej pisał Konstanty Ildefons Gałczyński. Jej kariera zaczęła nabierać tempa. Jej aktorstwo można było zobaczyć w ponad stu rolach teatralnych. Jednakże, na teatrze nie skończyły się jej ambicje. Występowała także w filmach i serialach telewizyjnych. Można ją kojarzyć z kultowego serialu pt. „Czterdziestolatek”, gdzie grała rolę kobiety pracującej. Młodsze pokolenia mogą ją kojarzyć z podkładania głosu kuli informacyjnej w filmie „Pan Kleks w kosmosie”.

Pani Irena oprócz rozwijania swojej kariery wykładała także w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Od 1948 roku jej mężem był Bolesław Kielski. Aktorka zmarła w 2011 roku, przeżywszy prawie 100 lat. Została pochowana wraz z mężem na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie. Delegacja naszej szkoły co roku odwiedza jej grób.

Była to osoba z pewnością wybitna, co potwierdzają liczne nagrody. Polskie Radio nagrodziło ją Złotym i Diamentowym Mikrofonem, a także Wielkim Splendorem. W 1971 dostała Nagrodę Artystyczną Miasta Warszawy, a w 2003 roku odcisnęła swą dłoń na Promenadzie Gwiazd podczas VIII Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. Z upamiętnień warto wspomnieć ławeczkę w Ustce z posągiem pani Kwiatkowskiej.